در انتظار گودو، یکی از مهم‌ترین نمایشنامه‌های قرن بیستم، اولین نمایشنامه‌ی حرفه‌ای ساموئل بکت به حساب می‌آید. این اثر برای اولین بار در سال 1953 در سالنی کوچک به نام «دو بابیلون» به نمایش درآمد و از همان زمان، به یکی از اصلی‌ترین سنگ بناهای تئاتر قرن بیستم تبدیل شد. داستان، حول محور دو مرد ظاهرا بی‌خانمان می‌گردد که منتظر چیز یا شخصی به نام گودو هستند. ولادیمیر و استراگون در کنار درختی در جاده‌ای بی آب و علف به انتظار نشسته‌اند و در نمایشی حضور دارند که حول محور ذهن و هوشیاری خودشان می‌چرخد. نتیجه‌ی این شرایط، بازی کلامی خنده داری درباره‌ی شعر و شاعری، رویاپردازی و معناباختگی است. این بازی کلامی، به عنوان تمامی تلاش‌های مذبوحانه‌ی بشر برای یافتن معنا در زندگی تفسیر شده است. زبان و نثر بکت در ارائه‌ی مینیمالیسم روشن گرانه‌ای پیشگام بود که تمامی تفکرات اگزیستانسیال اروپای پس از جنگ جهانی دوم را در بر داشت. در انتظار گودو، همچنان یکی از جادویی‌ترین و زیباترین داستان‌های تمثیلی عصر حاضر به شمار می‌آید.